Η μάχη για την κυβέρνηση έχει χαθεί
Η μάχη έχει χαθεί και στο πεδίο έχουν μείνει μόνο ο στρατηγός και ο μικρός τυμπανιστής. Φοβούνται να γυρίσουν πίσω το κεφάλι και να διαπιστώσουν πόσο μόνοι είναι. Το ξέρουν, αλλά προτιμούν να πιστεύουν ότι τους ακολουθούν χιλιάδες αποφασισμένων μαχητών. Μπροστά τους βλέπουν μόνο τις κάνες του εχθρού. Οι «άλλοι» δεν τους πυροβολούν από φιλευσπλαχνία και μόνο. Η εικόνα αυτή δεν αντιστρέφεται. Η κρίση λειτουργεί σαν μία μεγάλη και αμείλικτη κρεατομηχανή. Διαλύει πρόσωπα, καριέρες και ιδεολογίες. Παρακαλώ, να επιβιβαστούν οι επόμενοι στο τρενάκι του τρόμου…
Τα νούμερα δεν βγαίνουν με καμία κυβέρνηση. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς μεγάλη φαντασία για να καταλάβει ποιά θα είναι η συνέχεια σε μία κοινωνία που ένας εργαζόμενος καλείται να ζήσει έναν συνταξιούχο. Πόσες πραγματικά δυνατότητες έχει μία οικονομία να βγει από την κρίση, όταν δεν επενδύεται σε αυτή ούτε ένα ευρώ. Τι περιμένει μία κοινωνία που χάνει τα καλύτερα στελέχη της, καθώς αυτά αναζητούν μία καλύτερη ζωή στο εξωτερικό.
Το μνημόνιο ήταν μία ευκαιρία που δόθηκε για να κερδηθεί ο απαραίτητος χρόνος και να γίνουν έτσι οι πολυπόθητες μεταρρυθμίσεις. Η χώρα δεν εξαναγκάστηκε να βγει στις αγορές και να αναζητήσει κεφάλαια με εξωπραγματικά επιτόκια, όπως ανεπιτυχώς κάνει σήμερα ο κ. Πούτιν της πανίσχυρης Ρωσίας. Οι εταίροι εξασφάλισαν στην Ελλάδα χαμηλά επιτόκια και μία περίοδο χάριτος τεσσάρων ετών. Η περίοδος της ανοχής έχει προφανώς τελειώσει.
Να μην μπούμε για άλλη μία φορά στη συζήτηση για το αν θα μπορούσαν να μας ανεχτούν στα σημερινά μας χάλια για μερικά ακόμη χρόνια ή όχι. Και να υποθέσουμε για την οικονομία της συζήτησης ότι σήμερα γίνεται ένα θαύμα στο Παρίσι, «οι άλλοι» αποδέχονται τις δικαιολογίες της ελληνικής κυβέρνησης και για δώρο μας δίνουν και μερικά δισεκατομμύρια ευρώ για μπόνους. Πόσο χρόνο ζωής θα δίνατε και πάλι στο σημερινό χρεοκοπημένο μοντέλο της ελληνικής οικονομίας;
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι εκείνα που λέει η τρόικα, αλλά εκείνα που δεν θέλουμε εμείς να δούμε. Το γεγονός ότι η χώρα χρειάζεται μία παραγωγική ανασυγκρότηση και κατ΄ επέκταση ένα φιλικό περιβάλλον για τις επενδύσεις. Ξέρουμε! Αυτό το περί παραγωγικής ανασυγκρότησης το έχετε ακούσει και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχουν, λοιπόν, κοινά σημεία για να γίνει μία συζήτηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων;
Σημεία υπάρχουν! Άνθρωποι να συζητήσουν δεν υπάρχουν. Κάποιοι πιστεύουν ότι η αριστερά έχει κρυφές λύσεις για όλα αυτά τα ζητήματα. Μακάρι οι άνθρωποι να πάρουν το βραβείο Νόμπελ στην Οικονομία. Όποιος βρει έναν τρόπο να συνεχίσει να ζει αυτό το ασφαλιστικό σύστημα δίχως να μειωθούν οι συντάξεις των ανθρώπων, του αξίζει, πράγματι, το βραβείο Νόμπελ. Και λίγο θα είναι!
Λένε ψέματα στον κόσμο, όταν λένε ότι έχουν λύσεις. Η μόνη πραγματική λύση στα προβλήματα του Έθνους είναι ο δρόμος της αλήθειας και της εργασίας. Η χώρα αυτή έχει διέξοδο. Όχι σε μειώσεις μισθών και συντάξεων. Αν ήταν έτσι, αν οι χαμηλοί μισθοί έφερναν ανάπτυξη, τότε η οικονομία της Βουλγαρίας θα ήταν ήδη η πλέον ανταγωνιστική της Ευρώπης. Κι αυτά τα έχουμε υποστηρίξει από την αρχή της κρίσης. Το θέμα, επίσης, δεν είναι να διαπιστώνουμε κάθε φορά ότι τα σημερινά νούμερα δεν βγαίνουν. Το ζητούμενο είναι να αλλάξουμε τα δεδομένα. Να αυξήσουμε την πίτα, τον πλούτο της χώρας.
Η καινοτομία, οι μεγάλες δυνατότητες της ίδιας της χώρας, η εργασία και η εθνική ομοψυχία είναι τα μεγάλα μας όπλα. ΟΙ Ισραηλινοί δεν είναι περισσότεροι από εμάς. Ούτε έχουν λιγότερα προβλήματα από ενοχλητικούς γείτονες. Τα έχουν όμως καταφέρει περίφημα. Κι είναι ευχάριστο το γεγονός ότι εγκαταλείψαμε τις «συμμαχίες» που έκτισε ο Ανδρέας Παπανδρέου και κάναμε αυτό που έπρεπε, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση.
Το ερώτημα, βέβαια, αγαπητέ αναγνώστη, εξακολουθεί: Ποιός; Ποιός θα κάνει τα αυτονόητα;
capital.gr | Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
