Κλείστε τις μύτες σας
Απ’ ό,τι φαίνεται πάμε για «απογείωση». Δέστε τις ζώνες σας! Αν γίνουν εκλογές 25 Ιανουαρίου, έχουμε ακόμα 37 κωμικοτραγικές μέρες. Οι ΑΝΕΛ κρατούν τη σημαία της παρέλασης κι από πίσω θα στοιχηθούν οι υπόλοιποι.
Ένα σωρό «μικροί Μήτσοι» θα ξεχυθούν σε όλη την επικράτεια διεκδικώντας μια θέση σωτήρα στις καρδιές μας. Οι πρωταγωνιστές βέβαια, θα είναι τηλεοπτικοί αλλά και οι υπόλοιποι στις επαρχίες και στις γειτονιές θα δώσουν το δικό τους σόου.
Τακτικισμοί, παραμύθια, στημένες ιστορίες, ίντριγκες και πολύ γέλιο. Μου θυμίζουν βιντεοκασέτες με τον Ταμτάκο ή τον Ψάλτη. Τις έβλεπες αναγκαστικά, σε κανένα φοιτητικό σπίτι επειδή έβλεπαν κι οι άλλοι. Αηδίαζες μετά αλλά τις είχες δει. Για την παρέα, δεν ήθελες να φανείς σπαστικός…
Βρωμάει ο τόπος από απίθανους τύπους που μάχονται για την εξουσία. Το ζήτημα δεν είναι μόνο πολιτικό. Είναι, κυρίως, πολιτιστικό. Στις δεκαετίες που πέρασαν, χτίστηκε η κουλτούρα του trash και της «τραγικότητας» του γελοίου. Όχι του αστείου. Της γελοίας αφήγησης που δραματοποιεί τη ζωή της ανυπόληπτης καρικατούρας. Του τύπου που έρχεται να σου αφηγηθεί τα λάθη του προπονητή της ομάδας του ή της κακομοίρας που σου δίνει τα τελευταία νέα της Μενεγάκη στην Άνδρο.
Είναι αυτό πολιτική ζωή; Ένα τσίρκο από λιγούρια της εξουσίας είναι που απευθύνονται σε μια κρίσιμη μάζα «θεατών». Είναι σαν να στο λένε μόνοι τους οι «θεατές»: «Χωρίς παραμύθι, χωρίς σύνθημα, χωρίς παρασκήνιο και περγαμηνές δικτύου δεν σου αξίζει να πάρεις καμιά εξουσία». Λίγο-πολύ, έτσι γέμισε η Βουλή με «φαντεζί» περσόνες που αφέθηκαν στο θέαμα και στις παραστάσεις. Το απολαμβάνουν μάλιστα, σαν τρελοί. Βγάζουν selfies, πειράζονται μεταξύ τους και μετά από κάθε τηλεοπτικό ξεκατίνιασμα πάνε για ούζα. Μερικοί «ξεφεύγουν» για ξεκάρφωμα και στο facebook….
Το ίδιο έγινε και στην Ιταλία. Και στη Γαλλία κάπως. Εν τω μεταξύ, σπανίως θα βρεις άνθρωπο να συνειδητοποιεί πως αυτό δεν είναι δημοκρατία. Μπορεί να ξενερώσουμε εντελώς, μπορεί να απαξιώσουμε τα πάντα αλλά δεν πρόκειται να ζητήσουμε κάτι άλλο από αυτό που υπάρχει. Αν δηλαδή, ο Χαϊκάλης πάρει αύριο αγκαλιά τον Λαζόπουλο και καταγγείλουν σεξουαλική παρενόχληση από τον Βενιζέλο, θα ξεκαρδιστούμε αλλά θα πάμε να ψηφίσουμε. Έτσι για πλάκα. Για να τους ξαναδούμε στο «σανίδι» και να γουστάρουμε. Γιατί μάλλον, παραδοθήκαμε στα σκαμπανεβάσματα του θυμικού μας και αποκλείσαμε τη λογική. Σαπουνόπερα στην απογευματινή ζώνη, σαπουνόπερα και και στα δελτία.
Τι πρέπει να κάνoυμε; Tίποτα. Να το απολαύσουμε ίσως και να μη δίνουμε τόση σημασία. Έχω και φίλους που απέχουν τελείως από τις ειδήσεις. Αδιαφορούν εντελώς. Οι υπόλοιποι ή θα τρέξουμε κάποτε στους δρόμους να διεκδικήσουμε ένα πολίτευμα ευθύνης ή θα «κάνουμε τον Αλέκο» και θα ξεκαρδιζόμαστε μαζί με την κρίσιμη μάζα των απανταχού «ψεκασμένων» που ξεφτιλίζονται σε κάμερες και μικρόφωνα. Ας το πάρουν όλοι απόφαση. Χωρίς προσωπική ευθύνη, δημοκρατία δεν γίνεται!
Διαφορετικά, ας αρχίσουμε να μεταφράζουμε πτυχία και συστατικές επιστολές, να παίρνουμε τηλέφωνα σε φίλους και γνωστούς και να ανανεώνουμε διαβατήρια. Το τίμημα για να ζεις μέσα στην «αρένα» αλλά να χαίρεσαι φως και γαλάζιο είναι μεγάλο. Ίσως αξίζει τις ιαχές κοινού και βαρβάρων.
Κλείστε όλοι τις μύτες σας στη βρωμιά και κάντε υπομονή. Μέχρι την Άνοιξη, τα επεισόδια της ίντριγκας θα έχουν τελειώσει. Η νέα φουρνιά της Βουλής, πιο εξτρίμ και «επαναστατική» υπόσχεται περισσότερο σασπένς… Περιμένω με αγωνία τις νέες σπαρταριστές περιπέτειες των «νταουλιέρηδων» να τρέχουν να γλιτώσουν από τη οργή των απογοητευμένων «πανηγυρτζίδων»…
protagon.gr | Γράφει ο Ανδρέας Ζαμπούκας
