5 Έλληνες καλλιτέχνες που βαρέθηκα να ακούω
Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι μια εξαιρετικά ταλαντούχα τραγουδίστρια -μάλλον η σπουδαιότερη φωνή της γενιάς της- που όμως αποφάσισε ότι είναι η Μαρία Κάλλας κι ότι της χρωστάμε τη σχετική αναγνώριση. Από νέο ταλέντο με φρέσκα τραγούδια και όμορφο ήχο, εξελίχθηκε σε φιλόδοξη diva που μέσα από ξεπατικωσούρες 80s Κραουνάκη/Νικολακοπούλου κατάφερε να γίνει έντεχνο καθεστώς και να οικοδομήσει μια μελοδραματική περσόνα με πανίσχυρο στρατό. Κι αυτό είναι κάπως κουραστικό. Ειδικά όταν υπερσκελίζει την τέχνη σου ή τείνει να την ορίσει. Πομπώδη τραγούδια, οπερατικές ερμηνείες, εκβιαστικές συγκινήσεις υπερβολικής διαχυτικότητας στη σκηνή, έπαρση, υστερικά διαβήματα στο facebook (η γυναίκα συνέταξε δήλωση-διαμαρτυρία για να διαψεύσει ειδύλλιο που της χρέωσαν τα blogs, wtf?) – όλα γνωρίσματα που συνθέτουν ένα υπερτροφικό εγώ και κάνουν αντιπαθητικό και τον πιο αξιολάτρευτο άνθρωπο.
Η Μόνικα έσκασε στο προσκήνιο σαν εξωγήινη βόμβα τιτάνιου ταλέντου, και ήταν τόσο πολλοί αυτοί που συσπειρώθηκαν γύρω της για να την εξυμνήσουν, που σχεδόν πέρασε απαρατήρητο ότι το ταλέντο της δεν ήταν και τόσο μεγάλο. Ένα αμάλγαμα χατζιδακικής έμπνευσης και παλιάς βρετανικής ποπ σε ένα νερόβραστο πακέτο μικρομέγαλου attitude ήταν ό,τι χρειαζόταν μια μερίδα κοινού για να τη θεωρήσει φαινόμενο, μάλλον επειδή δεν έχει ακούσει όσο Χατζιδάκι και όση βρετανική ποπ χρειάζεται, για να διακρίνει το αυθεντικό συναίσθημα απ’ το ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΜΕ – ΤΑ ΛΕΩ ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΕΓΓΛΕΖΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΟΦΟΡΑ. Νομίζω ότι αυτό που με χαλάει στη Μόνικα είναι ότι δίνει την εντύπωση πως θεωρεί τον εαυτό της γαμάτο (υποστηριζόμενη από την indie ελληνική νοοτροπία που θεοποιεί ό, τι δεν είναι μπουζούκια), κι αυτό είναι λιγάκι απωθητικό και θλιβερό, αν δεν είσαι υπερβολικά γαμάτος.
Η Χαρούλα Αλεξίου είναι μια εμβληματική μορφή της εγχώριας μουσικής ιστορίας και θα ήταν πραγματικά βαρετό κι αχρείαστο να εξηγήσω τους λόγους, λες και δεν τους γνωρίζουμε ήδη όλοι. Η φωνή, η προίκα των τραγουδιών της, το ευρύ ρεπερτόριο και οι ερμηνείες καταργούν από μόνα τους την ανάγκη συστάσεων, επομένως λήγω κάπου εδώ τον διθύραμβο. Και πάμε στο πρόβλημα. Αυτό που όλοι έχουν διαπιστώσει, αλλά ελάχιστοι τολμούν να διατυπώσουν υπό τον φόβο της ελληνικής αστυνομίας κουλτούρας, που απειλεί να πατάξει όσους επιχειρήσουν να εκφέρουν γνώμη για κάποιον από τους θρύλους που προστατεύει. Η Αλεξίου, λοιπόν, έχει πάψει εδώ και χρόνια να έχει φωνή. Λογικό, φυσικό, απολύτως κατανοητό. Είναι, ωστόσο, στενάχωρο να φέρεται σα να αγνοεί αυτή την απώλεια και να εκθέτει τον εαυτό της με βάναυσο τρόπο σε έναν κόσμο που φαίνεται να εκτιμά την καλλιτεχνική της οντότητα περισσότερο από την ίδια. Δεν είναι ούτε καλλιτεχνικά συνεπές ούτε εμπορικά τίμιο να συνεχίζεις να διαθέτεις τον εαυτό σου στο κοινό σα να μην πέρασε μια μέρα από την ακμή σου, τη στιγμή που όλα δείχνουν ότι το εργαλείο που σε καταξίωσε, έχει πλέον καταστραφεί. Σε κάνει να φαίνεσαι απελπισμένος, needy και αρρωστάκι του χειροκροτήματος, θίγει τον επαγγελματισμό και την αξιοπρέπειά σου, και προσβάλλει την ίδια την προσφορά σου. Γιατί, συγγνώμη, αλλά η τεχνική αρτιότητα ενός τραγουδιστή (ειδικά του βεληνεκούς της Αλεξίου) είναι αναπόσπαστο στοιχείο της αξίας του, και μην ακούσω μαλακίες για καταθέσεις ψυχής και άλλα παρεμφερή ξεράσματα επιπέδου ‘δεν διάβασα το μάθημα αλλά το ξέρω με δικά μου λόγια’. Αυτά, όσο ορθά κι αν είναι, είναι δικαιολογίες.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης ανήκει στην κατηγορία των καλλιτεχνών που το έργο τους είναι πολύ μεγαλύτερο από τους ίδιους. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, αντίθετα, είναι η απόδειξη της μεταφυσικής προέλευσης του ταλέντου και της διττής υπόστασης του καλλιτέχνη. Ωστόσο, πρόβλημα υπάρχει όταν το έργο του καλλιτέχνη φουσκώνει τα μυαλά του ανθρώπου μέσα σ’ αυτόν, δίνοντάς του την εντύπωση ότι μπορεί να βγαίνει δημοσίως και να λέει ό,τι του κατέβει. Σου λέει, σπουδαία μουσική έγραψα, όλο και κάτι σπουδαίο θα ‘χω να πω. Χμ, όχι απαραίτητα, Σταμάτη. Αποτέλεσμα αυτής της σύγχυσης είναι μια larger than life δημόσια φιγούρα με άποψη επί παντός επιστητού και αμείωτη όρεξη για πομπώδεις δηλώσεις ολοένα αυξανόμενης γραφικότητας. Έτσι, ο Σταμάτης Κραουνάκης νιώθει την ανάγκη να μιλήσει για την οικονομική κρίση, να εξαπολύσει δριμύτατα κατηγορώ εναντίον των πολιτικών εξ ονόματος του υποδουλωμένου λαού (έχοντας εισπράξει κάμποσες επιχορηγησούλες ο ίδιος), να δηλώσει ότι ξερνάει στη μούρη των fans της Άντζελας Δημητρίου (για να την αγκαλιάσει λίγο αργότερα), να τοποθετηθεί στο θέμα της γλωσσολογικής καθαρότητας της βόρειας Ελλάδας κ.ο.κ. Γενικά, κάνει ό, τι μπορεί για να ξεχάσουμε πως κάποτε έβγαζε ωραία τραγούδια και να εστιάσουμε στον ανυπόφορο μαϊντανισμό του. Και τα καταφέρνει περίφημα.
Ο Γιάννης Χαρούλης αποτελεί την απόλυτη ψύχωση της σύγχρονης κουλτουριάρας γκόμενας αριστερών πολιτικών καταβολών, που αναζητεί καλλιτεχνικές ηδονές μέσα στο εκμοντερνισμένο φολκλόρ, έχοντας βαρεθεί την προηγούμενη μεγάλη σχολή της ταγαριώτικης μουσικής αποχαύνωσης – εκείνη του “εντέχνου”. Είμαι σίγουρος πως πρόκειται για γλυκύτατο άνθρωπο και πως έγινε το viral αρσενικό sensation κάθε γυναίκας επιρρεπούς σε μαλλιάδες, χωρίς καν να το καταλάβει (πόσω μάλλον να το επιδιώξει). Κι αυτό τον κάνει κάπως συμπαθητικό στα μάτια μου (περίπου για δύο λεπτά). Τα παραπάνω, όμως, δεν δικαιολογούν το γεγονός ότι ο Χαρούλης βρίσκεται πλέον ΠΑΝΤΟΥ, ξεφυτρώνει ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ και απειλεί να γίνει καθεστώς (και πάλι, άθελά του). Σε γενικές γραμμές, είναι για τη Συριζαία ό, τι ήταν ο Παντελίδης για τη Δαπίτισσα, και λαμβανομένων υπόψη των πολιτικών συγκυριών, μπορούμε εύκολα να συνάγουμε το αναπόδραστο της επιδραστικότητάς του.
Πηγή: thecurlysue.com
